گفته شده كه شوق، مقدمه عشق است حالت فقداني است كه در انسان به وجود مي آيد و به دنبال آن مفقود مي گردد پس او را مي يابد و در نهايت به او عشق پيدا مي كند لذا شوق توأم با شوق است، ديگر اينكه شوق، رسيدن به مطلوب است و با وجود اينكه تشنه آن هستيم به او دسترسي نداريم.

اما عشق، آتش سوزان و بحري بي پايان است. عشق درد نيست ولي به درد مي آورد، بلا نيست ولي بلا را به سر مي آورد.

اما چيزي كه بايد توجه شود اين است كه اين عشق ورزيدنها بايد براي چه كسي باشد؟ چه كسي لياقت اين همه عشق و محبت را دارد؟ قرآن مجيد در آيه 165 سوره بقره خداوند را معشوق حقيقي و محبوب آرماني انسان معرفي كرده كه موفين شديدترين محبت را نسبت به او دارند. نشانه شدت علاقه مومنين به خداوند متعال، اطاعت و فرمانبرداري آنان از دستورات و فرامين الهي است. پس هركسي كه خدا را بيشتر اطاعت كند او را بيشتر دوست داردنكته قابل توجه بين كلمه عشق و محبت، تفاوت و شباهت آنهاست. اولين شباهت ميان آن دو فطري بودن آنها است و ديگر اينكه هر دو تغييرات خاصي را در زندگي انسان ايجاد مي كنند زندگي انسان را متحول مي كنند.

تفاوتهايي هم كه وجود دارد از اين جمله اند كه عشق به ارضاي درون خواهي مي پردازد ولي محبت در پي ديگرخواهي و غيرخواهي است، عشق به يك معشوق اختصاص دارد ولي محبت را براي بيش از يك محبوب خواهد بود. عشق زمان و مكان ندارد، داراي حد و مرز نيست كه محبت غير از اين است.

در توصيف بيشتر محبت بايد گفت: از جمله صفات حق تعالي است چنانچه در حديثي قدسي آمده است كه «منِ خدا گنج مخفي هستم و دوست دارم كه شناخته شوم پس خلق را آفريدم كه شناخته شوم.»

خلق آفريده شده توسط خداوند داراي اين خصلت (محبت) هستند آن هم به طور فطري، محبت به خداوند، در عمق فطرت انسان قرار داده شده. همه انسانها در ابتدا به خالق خود علاقه نشان مي دهند اما در بعضي افراد، روي اين خصلت را گرد و غبار غفلت مي گيرد و آن را مي پوشاند كه در اين صورت از خداپرستي محروم مي شوند.

عبادت انسانها نسبت به خدا، گونه هاي مختلفي دارد افراد، هركدام به ديد و نظر خود، خدا را به دليلي مي پرستند، عده اي او را به خاطر ترسي كه از آتش جهنم دارند عبادت
مي كنند از قهر و غضب خدا مي ترسند كه مبادا گرفتار آن شوند اين عبادت مخصوص عارفان است. عده اي معبودشان را به جهت اميدي كه به نعمتها و بهشت وعده داده شده دارند مي پرستند يعني اميد به رحمت خدا دارند كه به آنها اعطا شود اين صفت عابدان است. اما دسته آخر كه اهل الله و علماء بالله اند، خداوند را تنها به دليل وجود خودش عبادت مي كنند نه به خاطر جهنم و بهشت وعده داده شده در قرآن. اين عبادت، آنها را در گروه افرادي قرار مي دهد كه عبادتشان از روي اخلاص و باارزش تر از دو دسته ديگر است.

منبع:

سایت تبیان