خلقت عالم بر اساس عشق طرح شده است يعني مبدأ آفرينش، عشق الله است.

محبت حالتي است كه در دل يك موجود ذي شعور، پديد مي آيد. اين محبت همراه با اختيار است ولي موجودات ديگر كه از محبت الهي برخوردارند داراي محبتي جبري و قهري هستند.

توضيح بيشتر اينكه انسانها با اختيار خودشان محبت خدا را انتخاب كردند و لذا خداوند اين امانت را بر دوش او قرار داد به همين دليل مأمور به عبادت شده است. اين امانت همان سرّ عشق الهي است. اين انسان بود كه خود را مسئول حفظ اين امانت كرد. چنانچه در روز قيامت از آن سؤال مي شود: تسئلن يومئذ عن النعيم (الولايه) همانا در آن روز از نعيم (ولايت و محبت) مورد بازخواست قرار مي گيرد.

و چون امانت را بايد به دست صاحب و اهلش برگرداند خداوند، انسان را مأمور كرد كه اين كار را انجام دهد پس محبت را بايد به پيش خدا (اهلش) فرستاد و دل خود را نيز همراه آن كرد.

محبت و عشق در اسلام به عنوان قانون است كه اسلام بر مبناي آن بنا نهاده شده است و اين از بزرگترين امتيازات مكتب شيعه نسبت به ساير مذاهب و مكاتب است.

نعمت عشق و محبت در اسلام چنان اهميتي دارد كه پيامبر r در دعايش آن را طلب كرده و فرمودند: پروردگارا دوستي خودت و دوستي كسي كه تو را دوست دارد و دوستي عملي كه موجب دستيابي به محبت تو مي شود، روزي من گردان و دوستي خود را در نظر من از آب خنك لذيذتر و عزيزتر قرار ده.

منبع:

سایت تبیان