اعمال ما هر کدام مثل یک کبوترند. اعمال صالح هر کدام مثل طوطی اعمال ناصالح هر کدام مثل جغد و کرکس و…

این تشبیه، تشبیه دقیقی است و ریشه قرآنی هم دارد.

قرآن وقتی می‌خواهد بگوید هر انسانی در قیامت با اعمال خود همراه است، به جای اعمال از واژه طائر استفاده می‌کند. طائر یعنی کبوتر. پس تو گویی آدمی در لحظه‌ی مرگ یا با خیل طوطیان سر و کار دارد یا با انبوهی از کرکسان. اگر طوطی باشند او را به بهشت می‌برند و اگر کرکس، او را به ویرانه‌ها و در کنار لاشه‌های متعفن.

در حقیقت، وضعیت انسان پس از مرگ، درست برخلاف وضعیت او پیش از مرگ است.پیش از مرگ اعمال در اختیار ما هستند و پس از مرگ ما در اختیار اعمال.

 کل نفس بما کسبت رهینه(سوره مدثر، آیه۳۰.)

منبع:

کتاب مثل خوشه‌های انگور، محمدرضا رنجبر