وقتی انسان برای اولین بار نارگیل سفت را برداشت …. هرگز فکر نمیکرد میان قالب قهوه ای رنگ آن، شیره ای خوش طعم و بو و جسمی سفید و پرخاصیت باشد…!

برای ” باز کردن اندیشه ” خود را باید ” شکست ” … عقاید و باورهای خود را، احساس خود را…

باید روزنه های ” نو ” را باز کرد تا از قالب کهن و بی منطق و عادتی محیط گریخت… !

هیچ گاه مانند یک نارگیل بسته نمان.

” با ذهنی نو، جهانی نو بساز “

چقدر زیبا می توان زندگی کرد وقتی می توان ” معمار زندگی ” خود بود.