“تربیت” واژه ای عربی است که از ریشه “ربو” گرفته شده است و به معنای زیادت، فزونی، رشد و نمو بر آمدن است.(حسن مصطفوی،التحقیق فی کلمات القرآن الکریم،ج 4،ص34) تربیت یعنی فراهم نمودن زمینه ها و عوامل به فعالیت رساندن یا شکوفا ساختن استعدادهای شخصی انسان در جهت رشد و تکامل اختیاری ذاو به سوی هدف های مطلوب و بر اساس برنامه های منسجم است.(محمد تقی مصباح یزدی، جزوه تعلیم و تربیت، ش429، جلسه اول). استاد شهید مطهری تربیت را به فعالیت در آوردن استعدادهای درونی می داند  که در شیء وجود دارد. تربیت در این معنا، همه قوای بالقوه انسان را به صورت بالفعل در می آورد. تربیت شامل همه جنبه ها و نواحی وجود دارد که شامل ابعاد جسمانی،عاطفی، عقلانی و معنوی شخصیت فرد است.(تعلیم و تربیت در اسلام،استاد مطهری، ص57).

فرآیند تربیت

در فرآیند تربیت، شناسایی عوامل تاثیر گذار بر شخصیت متربی،امری تعیین کننده و سرنوشت ساز به شمار می آید. در فرآیند تربیت عوامل چون وراثت محیط جنینی، محیط جغرافیایی، محیط خانواده، محیط جامعه، محیط تعلیم و تربیت، رسانه و …نقش دارند.

محیط جنینی

مراد از محیط جنینی، درون رحم مادر در مدت بارداری است. از آنجایی که تغذیه جنین از خون مادر است، تمام تاثیر پذیری جسمی یا روحی مادر در چگونگی رشد جسمی و روحی جنین تاثیر بسزایی دارد. در این دوران، شرایط روانی مادر، روحیات اخلاقی و معنوی او، وضع مزاجی و بدنی وی، کیفیت غذاهایی که مصرف می کند (از نظر پاکی و حلال بودن و نیز از نظر مفید بودن). صداهایی که می شنوند، صحنه ها و منظرههایی که مینگرد، کلامی که بر زبان می راند، لقمه  ای که بر دهان می گذارد و … جملگی در شکل گیری شخصیت کودک تاثیر گذارند بدین گونه که یا به شکوفایی استعدادهای فطری کودک کمک می کند و یا در راه به فعالیت رسیدن قابلیت درونی وی ایجاد مانع و مزاحمت می کند(ر،ک، مرتضی آقا تهرانی، خانواده و تربیت مهدوی، ص 79-82)