پايان مهماني ست پر کن استکانت را

از عشق حق سرشار کن مستانه جانت را

نزديک تر از اين نخواهد شد به چشمانت

در اين دقايق خوب بنگر ميزبانت را

شايد نباشيم و نباشي سال هاي بعد

با اشک بردار آخرين خرما و نانت را

هي عهد بستي و شکستي و نشستي

و زانو زدي با شرم گفتي داستانت را

سر روي مُهر مِهر او بگذار! مي بيني!

سجاده ات حل مي کند در خود جهانت را

پايان مهماني است اما باز هم بگذار

بر شانه هاي کوچکت بار امانت را

شاعر: زهرا بشری موحد