تمام موجودات زنده براي ادامه دادن به زندگي مادي شان نيازمند تغذيه هستند انسان هم به اين صورت است. چون داراي جسم و روح است، اما غذاي روح او همانند غذاي جسمش بايد متناسب با آن باشد. چون محبت، صيقلي دهندة قلب است به طوري كه جمال محبوب در او منعكس مي شود، پس محبت مي تواند تغذيه يك روح روحاني باشد. در واقع محب، خود خواستار ديدار محبوب است تا خود را سير و ارضا كند چه ديدار قلبي و چه ديداري در عالم خارج. از جمله مصداقهاي اين ديدار، مرگ است. عاشق از مرگ نمي ترسد چون مي داند از طريق مرگ به ديدار و لقاي معشوق مي رسد پس با آغوشي باز از آن استقبال مي كند. اين شوقي كه در عاشق است نهايت و پايان ندارد .در مقابل، خداوند مي فرمايند: شوق خوبان به لقاي من به طول انجاميد و من به لقاي ايشان شايق ترم.

حال مشتاقان از زبان امام صادق (ع) به اين گونه است كه ايشان فرمودند: مشتاق، طعام نمي خورد و از شراب لذت نمي برد و در خواب آرامش ندارد با كسي انس نمي گيرد و جامه نرم نمي پوشد و در عبادت كوشش مي كند و با حق به زبان شوق، راز و درد دل مي گويد. مصداق كساني كه به لقاي الهي شوق دارند، اولياء و انبياء الهي هستند آنها همه چيز را زيبا مي بينند، بر لطف و قهر او عاشقند، هم در حالت رخاء و نعمت شادند و هم در بلاي الهي خوشند و آن را رحمت و گنج مي دانندچنانچه امام صادق uمي فرمايند: بلاها از نعمت هاي الهي است. لذا بلا يكي از مواردي است كه براي اولياء الهي شيرين تر از عسل است.

منبع:سایت تبیان