انسان بعد از اينكه خود را شناخت اولين گامي كه برمي دارد اين است كه به ذات خود عشق مي ورزد و چون آن را در خود ثابت مي بيند هميشه خود را دوست مي دارد از اين رو، هم عاشق است و هم معشوق. اما دومين گامش اين است كه به حقيقتي كه در اشياء يا اشخاص مشابه پيرامون خود مي بيند دل مي بندد. اما از اين مرحله كه بگذرد، در مي يابد كه اينها محبوب حقيقي نيستند بلكه محبوب والايي وجود دارد كه او در آينه مجازها درك كرده است و او معشوق حقيقي است. اوست كه شايستگي عبادت و اطاعت كردن را داردافرادي كه به اين حقيقت رسيده اند سعي مي كنند كه به كارهاي خود رنگ خدايي بدهند كارها و گفتار خود را با بسم الله شروع كنند. در اين ميان تنها انسان نيست كه بايد خدا را ياد كند بلكه تمام موجودات عالم به نوعي تسبيح او را مي كنند. چنانچه در سوره بني اسرائيل آيه 44 آمده است:

«هيچ چيزي نيست جز اينكه خدا را تسبيح كند و ليكن شما آن تسبيح را درنمي يابيد (چون داراي تفقه نيستيد) اين است آن عشقي كه داراي فضيلت است، عشقي كه متعلق آن حسن ازلي است.

منبع :سایت تبیان