وجه اشتراک حاکمیت امام عصر و زمان علیه السلام با سیره جدش امیر المؤمین علیه السلام:

رفاه اقتصادی مردم و رفع شکاف طبقاتی

تلاش برای تأمین رفاه عمومی و پاسخ گویی به نیازهای مادی که زمینه ساز ارضای سایر نیازهای اجتماعی هستند، جهت دستیابی به سعادت و آرامش واقعی، به صورت هدفی مهم، پیوسته مورد عنایت اسلام و نظام دینی بوده است. که می توان از خلال احکام اقتصادی اسلام و تمهیداتی که برای توزیع عادلانه ثروت و امکانات بین همگان و رفع گرفتاری ها و رنج های مردم، پیش بینی شده است، مشاهده کرد.

 فقر و تنگدستی مردم موجب پایین آمدن آستانه تحمل مردم می شود لذا هرج و مرج ناشی از فقر مالی زمام حکومت را تهدید می کند. امام علی علیه السلام برای رفاه حال مردم و برطرف کردن مشکلات اقتصادی مردم در نامه ای به کارگزاران بیت المال می فرمایند:
«همانا شما خزانه¬داران مردم و نمایندگان ملت و سفیران پیشوایان هستید، هرگز کسی را از نیازمندی او باز ندارید و از خواسته مشروعش محروم نسازید»(1)

یکى از ويژگى هاى حكومت عدالت گستر حضرت مهدى -عجل الله تعالی فرجه- فراهم نمودن رفاه و آسايش مردم است، رسول اكرم صلى الله عليه وآله در ضمن روايتى مى فرمايد:

«تنعم فيه أمتي نعمة لم ينعموه مثلها قط تؤتي الأرض أكلها و لا تدخر منهم شيئا و المال يومئذ كدوس يقوم الرجل فيقول يا مهدي أعطني فيقول خذه ؛ آن چنان در ميان امت من و فور نعمت مى شود كه مثل آن هرگز نبوده است، زمين گنج ها و ميوه هاى خود را آشكار مى سازد، و مال و ثروت همچون چيزى است كه زير دست و پا افتاده باشد».
«تظهر له الكنوز ولا يبقى فى الارض خراب الاّ يعمّره ؛ تمام معادن و گنج هاى زير زمين در حكومت او آشكار و استخراج مى شود و در روى زمين مخروبه باقى نمی ماند مگر آن كه به و سيله آن حضرت آباد مى شود». (2)

رسول اكرم صلى الله عليه وآله مى فرمايد:
«و تخرج الارض نباتها و يعطى المال و تكثر الماشيه ؛ زمين همه نباتات خود را مى روياند و دام ها فراوان مى شوند. رفاه اقتصادى و زيادى نعمت هاى الهى در حدّى مى رسد كه مردم تماماً بى نياز مى شوند و كسى براى صدقه و انفاق خود، شخص نيازمندى راپيدا نمى كند تا به او انفاق نمايد چرا كه همه مردم خود كفا و بى نيازند ». (3)

از این روایات استفاده می شود:
1. بر قراری رفاه اقتصادی در زمان حکومت حضرت؛
2. اکمال نعمت های مادی خداوند.

منبع

1- نهج البلاغه، نامه53.

2- منتخب الاثر، ص 482

3- مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج52، ص 390.