ترجمه دعاي وداع از صحیفه سجادیه با ماه مبارک رمضان :

خدایا اى کسى که در برابر احسان به خلق مزد نمى ‏خواهى،
و اى کسى که از بخشش پشیمان نمى‏ شوى،
و اى کسى که مزد بنده خود را افزون از عمل
ى ‏بخشى و برابر نمى‏ دهى،
نعمتت بى ‏سابقه استحقاق، و عفوت به آئین تفضل،
و عقوبتت عدل، و قضایت خیر است
اگر عطا کنى عطایت را به منت آلوده نمى‏سازى،
و اگر منع کنى منعت از روى ستم نیست.
هر که ترا شکر گزارد جزاى شکر مى‏ دهى،
و حال آنکه تو خود او را به شکر ملهم ساخته ‏اى
و هر که سپاس ترا بجا آورد پاداش مى‏ بخشى
در صورتى که تو خود سپاس به او آموخته‏ اى،
پرده مى ‏پوشى بر آنکه اگر مى‏خواستى او را رسوا مى ‏ساختى،
و بخشش مى ‏کنى بر کسى که اگر مى‏ خواستى از او دریغ مى ‏داشتى،
در حالى که آن دو از جانب تو سزاوار رسوائى و منعند.
ولى تو کارهاى خود را بر پایه تفضل بنا نهاده ‏اى،
و قدرتت را بر آئین گذشت روان ساخته‏ اى،
و آنکه را عصیان تو کرده به حلم تلقى نموده ‏اى،
و آنکه را در باره خود قصد ستم کرده مهلت داده ‏اى.
تو ایشان را به مداراى خود مهلت مى ‏دهى تا مگر باز گردند،
و در مؤاخذه ایشان شتاب نمى‏ کنى تا مگر توبه کنند
تا کسى از ایشان که بر خلاف رضاى تو
مستوجب هلاک شده به مهلکه در نیفتد،
و کسى از ایشان که به سوء استفاده از نعمت تو
سزاوار بدبختى شده بدبخت نگردد
مگر بعد از آنکه راه هر بهانه بر او بسته شود
و حجت از هر حجت بر او تمام گردد.
و این اتمام حجت پر تو کرمى
از آفتاب عفو تو است اى خداى کریم
و میوه منفعتى از بوستان شفقت تو است اى خداى حلیم
توئى که براى بندگانت درى بسوى عفو خود گشوده اى،
و آن را توبه نامیده‏ اى و بر آن در راهنمائى
از وحى خود قرار داده‏ اى تا آن را گم نکنند،
پس تو خود که منزه و جاوید است نامت،
فرموده ‏اى «بسوى خدا توبه‏اى خالص و پیراسته از نفاق کنید.
تا مگر پروردگارتان گناهانتان را محو کند،
و شما را به بهشتى که نهرها از زیر درختان آن روان است در آورد.».

در آن روز که خدا پیغمبر خود را و آنان را که
به او ایمان آورده ‏اند خوار نمى ‏گذارد،
و در حالى که نورشان پیش رویشان
و از سمت راستشان روان است مى ‏گویند:
اى پروردگار ما، نور ما را براى ما کامل ساز و ما را بیامرز،
زیرا که تو بر هر چیز توانائى پس بعد از گشودن در،
و به پا داشتن راهنما، عذر آن کس که از ورود
به آن منزل غفلت ورزد چه خواهد بود؟!
«گر گدا کاهل بود تقصیر صاحبخانه چیست؟» .

و توئى که در معامله، بر عطاى خود به بندگان، افزوده‏ اى؛
تا در تجارتهاشان، با تو سود برند،
و در *** کردن بسوى تو کامیاب گردند،
و از تو بهره‏اى افزون یابند و به همین سبب
تو خود که مبارک نام و بلند مقامى فرموده ‏اى:
«هر که کار نیکى بجا آورد پس مزدش ده برابر آن است
و هر که کار بدى را مرتکب شود
پس جز بمانند کارش کیفر داده نمى ‏شود»
و نیز فرموده‏ اى: «مثل کسانى که
اموال خود را در راه خدا انفاق مى ‏کنند؛
مانند دانه‏اى است که هفت خوشه برویاند
که در هر خوشه صد دانه باشد،
و خدا این شمار را براى هر که بخواهد مضاعف مى ‏سازد»
و نیز فرموده ‏اى: «کیست آنکه به خدا قرض الحسنه ‏اى دهد
تا خدا آن را برایش چندین برابر سازد؟»

و همچنین نظائر این وعده‏ ها از افزایشهاى حسنات
که در قرآن نازل فرموده ‏اى.
و توئى که بوسیله تشویقت که متضمن بهره بندگان است
آنان را به امورى هدایت فرموده ‏اى
که اگر آن را از ایشان مى‏پوشیدى
چشمهاشان آن را درک نمى‏ کرد،
و گوشهاشان آن را فرا نمى‏ گرفت،
و دست اندیشه ایشان به آن نمى‏ رسید
از این رو فرموده ‏اى: «مرا یاد کنید تا شما را یاد کنم،
و مرا سپاس بگزارید و کفران مکنید»
و نیز فرموده ‏اى: «هر آینه اگر شکر کنید شما را فزونى دهم،
و اگر کفران کنید همانا که عذاب من سخت است.»
و نیز فرموده ‏اى: «مرا بخوانید تا شما را اجابت کنم،
آنانکه از خواندن من کبر مى ‏ورزند زود است که به خوارى به دوزخ در آیند.».

پس دعاى خود را عبادت و ترکش راتکبر نامیده‏ اى،
و بر ترک دعا به دخول دوزخ با خوارى تهدید فرموده ‏اى.
و به این سبب بندگان ترا به نعمتت یاد کردند،
و به فضیلت شکر گزاردند، و بر حسب فرمانت ترا خواندند،
و براى افزودن احسانت در راه تو صدقه دادند،
و تنها راه نجاتشان از خشم تو
و دست یافتنشان بر رضاى تو در آن بود.
و اگر مخلوقى مخلوق دیگر را بمانند آنکه
تو بندگانت را به خود راهنمائى کرده ‏اى،
بسوى خود راهنمائى مى ‏کرد مورد ستایش مى ‏بود.
پس ترا سپاس تا آنجا که راهى در سپاس تو یافت شود،
و تا آنجا که براى سپاس لفظى که در ستایش تو بکار رود
و معنائى که به سپاس منصرف گردد باقى باشد.
اى کسى که احسان و فضل را بر بندگانت انعام فرموده‏ اى،
و ایشان را به نعمت و عطا فرا گرفته‏ اى،
چه آشکار است در زندگى ما نعمت تو!
و چه سرشار است بر ما احسان انعام تو!
و چه بسیار ما را به نیکى و احسان خود اختصاص داده ‏اى
ما را به دین برگزیده و آئین پسندیده و راه آسان خود رهبرى فرموده