​

 در دستگاه خلقت بین نان و ‏دندان رابطه است.‏‎ ‎
اگر نان نبود دندان نبود و‎ ‎اگر دندان و صاحب دندان نبود نان نبود. بین‏ روزی و روزی‌خور و ‏وسایل تحصیل روزی و‎ ‎وسایل خوردن و هضم و جذب روزی و وسایل هدایت و راهنمایی ‏به روزی، در متن خلقت‎ ‎ارتباط است. ‏

آن كس كه‏ انسان را در طبیعت آفریده، و به او دندان داده: ‏

‏1-‏ نان، یا همان‎ ‎مواد قابل‏ استفاده را هم در طبیعت آفریده.‏

‏2-‏ فكر و اندیشه و نیروی عمل و تحصیل و حس‎ ‎انجام وظیفه را هم آفریده است.‏‎ ‎‎
پس لازمه اینكه خدا ، هم نان داده و هم دندان یا همان‎ ‎لازمه رزاقیت خدا، این‏ نیست كه ‏كار و كوشش و فعالیت و عمل و كسب و كار لازم نیست ،‎ ‎به كار انداختن اندیشه برای ‏پیدا كردن راه بهتر تحصیل روزی لازم نیست ، دفاع از‎ ‎حقوق لازم نیست ، زیرا نان و دندان ‏و نیروی كسب و كار و قوه فكری و دماغی و وظیفه و‎ ‎تكلیف عقلی و دینی برای تحصیل ‏روزی همه جزء یك‏ دستگاه‏اند ، همه اینها توأماً مظهر‎ ‎رزاقیت خداوندند. ‏
پس بر ما لازم است‏ كه بعد از آنكه رابطه روزی و روزی‌خور را‎ ‎دانستیم، و دانستیم كه ‏وسایلی‏ برای رسیدن روزی به روزی‌خور آفریده شده و تكلیفی‎ ‎هم برای تحصیل آن متوجه‏ ‏ما هست، كوشش كنیم ببینیم بهترین و سالم‏ترین راه برای‎ ‎رسیدن به روزی‏ چیست، و ‏قوای خود را در آن راه به كار بیندازیم و به خداوند كه‎ ‎خالق‏ این راه است توكل كنیم.‏‎
منبع:

بیست گفتار؛ استاد مطهری؛ ص157